Τα αγαπημενα μας τραγουδια

Εδω θα γραφουμε τα αγαπημενα μας τραγουδια,ελληνικα και ξενα,και αν θελουμε και τους στιχους τους.

"7 νανοι στο S/S CYRENIA".Οι στιχοι ειναι του Νικου Καββαδια και η μελοποιηση του Θανου Μικρουτσικου(ρισπεκτ και στουε δυο)

Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.

Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει.

Απ' το ποδόσταμο πηδάνε ως τη γαλέτα.
-Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγα γιός θε να την πιεί σ' ένα ποτήρι.

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρούθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι;

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...
Ο πιο στερνός μ΄έναν αυλό με νανουρίζει.

Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρι καθάρισέ με απ' τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
- Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.

Αλλος ενας φοβερος συνδυασμος Καββαδια-Μικρουτσικου το "William George Allum".Συμφωνα με τον Παπακωνσταντινου,ειναι αληθινη ιστορια.

Εγνώρισα κάποια φορά σ' ένα καράβι ξένο
έναν πολύ παράξενον Εγγλέζο θερμαστή
όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους
και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή.

Όλοι έλεγαν μια θλιβερή πως είχε ιστορία
κι όσοι είχανε στο στόκολο με δαύτον εργαστεί
έλεγαν ότι κάποτες, απ' το λαιμό ως τα νύχια,
είχε σε κάποιο μακρινό τόπο στιγματιστεί.

Είχε στα μπράτσα του σταυρούς, σπαθιά ζωγραφισμένα,
μια μπαλαρίνα στην κοιλιά, που εχόρευε γυμνή
κι απά στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε
με στίγματ' ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλλονή...

Κι έλεγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχε αγαπήσει
μ' άγριαν αγάπη, ακράτητη, βαθιά κι αληθινή·
κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη Αράπη
γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή.

Τότε προσπάθησεν αυτός να διώξει από το νου του
την ξωτική που αγάπησε, τόσο βαθιά, ομορφιά
κι από κοντά του εξάλειψεν ό,τι δικό της είχε,
έμεινεν όμως στης καρδιάς τη θέση η ζωγραφιά.

Πολλές φορές στα σκοτεινά τον είδανε τα βράδια
με βότανα το στήθος του να τρίβει, οι θερμαστές...
Του κάκου· γνώριζεν αυτός - καθώς το ξέρουμ' όλοι -
ότι του Αννάμ τα στίγματα δε βγαίνουνε ποτές...

Κάποια βραδιά ως περνούσαμε από το Bay of Bisky,
μ' ένα μικρό τον βρήκανε στα στήθια του σπαθί.
Ο πλοίαρχος είπε: "θέλησε το στίγμα του να σβήσει"
και διάταξε στη θάλασσα την κρύα να κηδευθεί.


Υ.Γ.:Του Αννάμ τα αισθήματα ΟΝΤΩΣ δε βγαίνουνε ποτές

Αγαπημενο τραγουδι ειναι απο ΒΟΡΕΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ....Το 24 7...Πολυ στιχος μιλαμε...

αγαπημενοι καλλιτεχνες

ελληνικα)μητρπανος,τερζης,καζαντζιδης
ξενα)εminem,front minor,3 days grace

gorgopodaros έγραψε:

αγαπημενοι καλλιτεχνες

ελληνικα)μητρπανος,τερζης,καζαντζιδης

Συμφωνω απολυτα.Απο τους καλυτερους λαϊκους τραγουδιστες,ισως οι καλυτεροι

ευχαριστω ρε μιχαλη πραγματι καλλιτεχνες σαν και αυτος δεν υπαρχουν πια(εκτος τερζη και μητροπανο)

Το τραγουδι που μου αρεσει περισσοτερα απ'ολα ονομαζεται "Στο βραχο" και το λενε τα Ξυλινα Σπαθια:

Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού
και κοιτάω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι
κι αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά
τώρα τους φωτίζει αυτό το υπέροχο αστέρι
τους κοιτάω να πλανιούνται μακρυά
πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη
κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει
κάποιος απ' αυτούς θα ξέρει
κάποιος πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει

άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι

Στέκομαι στην πόρτα σου μπροστά
και διαβάζω ένα μήνυμα γραμμένο με μαχαίρι
ότι έπρεπε να φύγουνε ξανά
ότι τώρα διασχίζουν το μεγάλο μεσημέρι
και την πιο παραμυθένια αμμουδιά
πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει
κάποιος απ' αυτούς θα ξέρει
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει
μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει
θυμήσου, τότε που σ' άφησαν μονάχο
τον σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο
το βράχο, που επάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς
για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι
κάνει να ακούγεται κι αυτό το βράδυ
ο ήχος απ' τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι, η μοίρα
θυμάμαι τ' άρωμά της
τους σκύλους που ησυχάζανε κάτω απ' τα βλέμματά της
πήγαινε δε θα το μετανιώσεις
πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις
θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της
μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της

Ενα τραγουδι που το λεει ο Παπα/κωνου και ειναι απλως καταπληκτικο ειναι η "καπαρντινα". Μαλιστα,το'χει γραψει ο σπουδαιος Λευτερης Παπαδοπουλος,παρακαλω

Φορούσε άσπρη καμπαρντίνα
και βάδιζε στον κόσμο του
κομμάτια έγινε η βιτρίνα
που βρέθηκε στο δρόμο του
Κόβει τη νύχτα η σειρήνα
τα μπλόκα μπαίνουν στη σκηνή
τον τύλιξαν στην καμπαρντίνα
και τον αδειάσαν στο κελί.
Μόνο η βροχή ξέρει
μόνο η βροχή ξέρει και λέει τραγούδι βουβό
Μόνο η βροχή κλαίει
μόνο η βροχή κλαίει μ'ένα τραγούδι μισό.

Τη φυλακή δεν την μπορούσε
Θα φύγω είπε κι από δω
η σήραγγα τον οδηγούσε
απ' έξω στο άπιαστο κενό.
Αέρας μπαίνει στο κελί του
ξυπνάει όλη η φρουρά
στοίχημα βάλαν τη ζωή του
μην τους ξεφύγει άλλη φορά.

Γαλόνια χάσαν την τιμή τους
κυκλώσαν όλη την Αθήνα
με τη χαμένη υπόληψη τους
να κυνηγάει μια άσπρη καμπαρντίνα.

Μόνο η βροχή ξέρει
μόνο η βροχή ξέρει και λέει τραγούδι βουβό
Μόνο η βροχή κλαίει
μόνο η βροχή κλαίει μ ένα τραγούδι μισό.

Φορούσε άσπρη καμπαρντίνα
και βάδιζε το δρόμο του
οι σφαίρες βγήκαν απ' τα σκίνα
και χώθηκαν στον ώμο του
έμεινε λίγο σαστισμένος
μπερδεύτηκε το βήμα του
'σκέφτηκε' είμαι σκοτωμένος
και μπήκε μες στο μνήμα του.

Ύστερα βγήκε ο δολοφόνος
κρατώντας ένα δίκανο
Δήλωσε: «Τι ωραίος φόνος
και μ' έλεγαν ανίκανο»

Μόνο η βροχή ξέρει μόνο η βροχή ξέρει
και λέει τραγούδι βουβό
Μόνο η βροχή κλαίει μόνο η βροχή κλαίει
μ' ένα τραγούδι μισό...

Ενα τραγουδι-σταθμος που δεν περιγραφεται με λογια."Διδυμοτειχο blues"

Το 76 λίγο πριν να φέξει
πήρα ένα πλοίο άσπρο σαν ψυγείο
σαν νοσοκομείο

Το 76 σαν χοντρό αστείο
κρύο χειρουργείο το εθνικό θηρίο
μ' έστειλε στη Χίο

Θρυλικός κομπάρσος με προφίλ κουρέλα
λούτσα στον ιδρώτα σάπιο καλοκαίρι
κουρεμένοι σβέρκοι

Εθνική διχόνοια τράκες και καψόνια
ίδια πελατεία απ' το σινέ Ομόνοια
σαν φτηνή κολώνια

Το 76 έκλεισα τα μάτια
κάπνισα μια γόπα σβήστηκα απ' το χάρτη
κόλαση του Δάντη

Σαν παροπλισμένος ψευτοεπαναστάτης
είχα τ' άλλοθί μου το κουτσό σκυλί μου
την αποστολή μου

Τραύλιζα διατάξτε έσυρα δυο μήνες
μείναν άλλοι δέκα να 'μαι στο Χαϊδάρι
παίδες εν καμίνω

Το 'κρυβα απ' όλους σαν παραχαράκτης
είπα θα περάσει ήμουνα προστάτης
Δωρ κι Εφιάλτης

Διδυμότειχο blues
Διδυμότειχο blues
Διδυμότειχο blues

Δίπλα μου η Αθήνα του Οδυσσέα σειρήνα
λαϊκή βιτρίνα ομφαλός του κόσμου
πίσω μου κι εμπρός μου

Χρόνια σαν ταβέρνα σαν καλικατζούρα
κράτος φιλελλήνων του κενού η λατρεία
ποιητική αδεία

Εν πάση περιπτώση πίσω στα δικά μου
στα χακιά άπλυτά μου στα εγερτήριά μου
στη μουγκή σκοπιά μου

Στη μετάθεσή μου στο τρελό βιολί μου
στο βραχνό πρωινό μου στο έτσι αλλιώς κι αλλιώτικο
μπρος στο Διδυμότειχο

Διδυμότειχο blues με ξεκούρδιστη κιθάρα
Διδυμότειχο blues η χαμένη μου πεντάρα
Διδυμότειχο blues η λιγδιασμένη μου τσατσάρα
τα βρεγμένα μου τσιγάρα σάπια φρούτα στα τελάρα
Διδυμότειχο blues

Διδυμότειχο blues τ' όνομά του είναι αιτία
Διδυμότειχο blues τρύπα στη γεωγραφία
Διδυμότειχο blues αδειανή φωτογραφία
του παράλογου η θητεία αγχωμένη μαλακία
Διδυμότειχο blues

"Κορνηλια η μικρη τσοπανα" των Τσοπανα Rave

Τώρα θα σας πούμε μια ιστορία
Για τη μικρή τσοπάνα την ωραία Κορνηλία
Που μάζευε τα πρόβατα και πήγαινε στη στάνη
Φράγκο δεν είχε η τσέπη της να πάρει ένα ποδήλατο
Γιατί όλα τα πρόβατα στη στάνη ήτανε στείρα
Δεν βγάζανε το γάλα τους και είχανε και ψείρα
Η Κορνηλία έκλαιγε τη μαύρη της τη μοίρα
Τα βάσανά της έπνιγε σ' ένα μπουκάλι ούζο

Ναι η Κορνηλία - όμορφη μικρή τσοπάνα

Μα είχε ένα γείτονα που ήτανε τσογλάνι
Tην Κορνηλία γούσταρε της έταζε στεφάνι
Εκείνη δεν τον πήγαινε τον βλάχο τον βρωμιάρη
Κι εκείνος την εβίασε στη φάτνη των αλόγων

Ναι η Κορνηλία - όμορφη μικρή τσοπάνα

Εκείνη ήθελε σινιέ δεν ήθελε τσοπάνο
Τον Βασιλεύ των ουρανών ή έστω Μητροπάνο
Και αν εσείς νομίζετε την ιστορία πλάνη
Ποτέ δεν θα το μάθετε γιατί έχει πεθάνει

Ναι η Κορνηλία - όμορφη μικρή τσοπάνα

Σπόιλερ:

Υ.Γ.:Το spoiler εχει τον τελευταιο στιχο του τραγουδιου

"γενεθλια" του Στελιου Μπικακη.Εγινε γνωστο απο τον Notis

Στα μονοπάτια του καημού
στη γέφυρα του στεναγμού
μ' έκαν' η μάνα μου
Μια φθινοπωρινή βραδιά,
ζωή την κρύα σου καρδιά
είδαν τα μάτια μου

Με κουδουνίστρες πλαστικές
όμορφες και χρωματιστές
με νανουρίζανε
Και τα ματάκια τα μικρά
είδαν του κόσμου τ' αγαθά
και συμφωνήσανε

Ήταν το γάλα μου πικρό
και το νεράκι μου γλυφό
που με μεγάλωνε
Κι απέναντι στη κούνια μου,
η μοίρα η κακούργα μου
και με καμάρωνε

Ήταν το κλάμα μου μουντό
σαν κάτι να 'θελα να πω,
μα δεν με νιώσανε
Μια λυπημένη αναπνοή
για την πουτάνα τη ζωή
που μου χρεώσανε

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
δεν με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισα
Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισα
Θεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω

Πάνω σε λάσπες και καρφιά
στ' άδικου κόσμου τη φωτιά πρωτοπερπάτησα
Ισορροπία σταθερή
για να προλάβω τη ζωή,
όμως την πάτησα

Μονό το "α" και το "χ"
στη σχολική μου εποχή
πρωτοσυλλάβισα
Γι αυτό το "αχ" και το "γιατί"
όπου βρεθώ μ' ακολουθεί
κι ας τριαντάρισα

Έτσι περνούσε ο καιρός
και γω στο δρόμο μου σκυφτός
έκανα όνειρα
Έτυχε να 'μαι απ' αυτούς
που κολυμπάνε στους αφρούς
και στα λασπόνερα

Στάζει το αίμα της ψυχής,
σαν τις σταγόνες της βροχής
όμως ποιος νοιάζεται
Και την αόρατη πληγή
που μέσα μου αιμορραγεί
ποιος την μοιράζεται

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν...

Κότσιρας.Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι.

Άλλος φτάνει στο Ντουμπάϊ,άλλος ως την Αμοργό
ο καθένας κάπου πάει μα όλοι θα΄ρθουν πάλι εδώ
Πάντα μεσ΄ την ίδια πόλη πάντα μεσ΄το ίδιο γκρι
μα απ΄το γκρίζο μέσα σκάει μια υπόγεια γιορτή

Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
κάνε το μπαλκόνι σου νησί
ό,τι θέλει ο άνθρωπος καρδιά μου το μπορεί
Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
κάνε τη Δευτέρα Κυριακή
όλα τ΄αδιέξοδα σε βγάζουν στη ζωή

Ο ένας πάει πρώτη θέση ο άλλος στη τουριστική
όμως και οι δυο γυρνάνε μεσ΄την ίδια φυλακή
Έτσι είναι αυτός ο κόσμος μα αν εσύ τον δεις αλλιώς
ανατρέπεται και πέφτει σπάει ο κόσμος ο παλιός

Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
κάνε το μπαλκόνι σου νησί
ό,τι θέλει ο άνθρωπος καρδιά μου το μπορεί
Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
κάνε τη Δευτέρα Κυριακή
όλα τ΄αδιέξοδα σε βγάζουν στη ζωή

ενα τραγουδι τ Σωκρατη Μαλαμα.... εχει φωναρα ο αν8ρωπος...λεγεται "νερα'ι'δα"...


Εγώ πετώ στον ουρανό
Βαδίζω στον ωκεανό
Πάνω στο κύμα περπατώ
Εσένα σαν κοιτώ

Είσαι Νεράιδα της Αυγής
Η πιο όμορφη όλης της γης
Μ' ένα χαμόγελο μπορείς
Τα θαύματα να πεις

Εγώ φουντώνω στο χιονιά
Βγάζω φωτιές στην παγωνιά
Άνοιξη έχει η καρδιά
Έσενα σαν κοιτά

Είσαι Νεράιδα της Αυγής
Η πιο όμορφη όλης της γης
Μ' ένα χαμόγελο μπορείς
Τα θαύματα να πεις

Είσαι Νεράιδα της Αυγής
Η πιο όμορφη όλης της γης
Μ' ένα χαμόγελο μπορείς
Τα θαύματα να πεις

κι ενα απο τα αγαπημενα μ του Παπακωνσταντινου... "πριν το τελος"..

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν

μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ΄ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σου το πιόνι
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

alex13ever έγραψε:

κι ενα απο τα αγαπημενα μ του Παπακωνσταντινου... "πριν το τελος"..

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν

μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ΄ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σου το πιόνι
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Βασιλης και Ελενη Πετα στο "εσεις,οι φιλοι μου κι εγω".φοβερη εκτελεση

"Ασημενια Σφηκα" στη live εκτελεση απο Υπογεια Ρευματα-Γιωργο Νταλαρα



Οι φίλοι μου είναι κραυγές στη σιωπή
οι φίλοι μου φώτα κινδύνου στο σκοτάδι
μόνοι σαν δέντρα των κορφών, σαν προσευχή
παιδιά που δε γυρίζουνε στο σπίτι τους το βράδυ

Οι πιο πολλοί λατρεύουν τις αργίες
μα οι φίλοι μου μισούν τις Κυριακές
κρύβονται πίσω από τα φώτα στο λιμάνι
βάζουν φωτιές, βάζουν φωτιές

Σ' αρπάζει από τα μαλλιά η ασημένια σφήκα
βραδιές βραδιές και σε τινάζει πάνω
έκανα δρόμο να σε δω μα δε σε βρήκα
στέκω στις μύτες των ποδιών, μα δε σε φτάνω

Κακή εποχή κακές στιγμές μου φέρνει
χώμα μυρίζω μοβ σκιές βλέπω θαμπά
σαν ένα σαπιοκάραβο που στα ρηχά ξεσέρνει
σαν του Ιούδα φίλημα θα φύγω μακριά

Ξέρεις πώς είναι να διαβάζεις στο σκοτάδι
ξέρεις πώς είναι να δακρύζεις στα κρυφά
φώτα της πόλης και μεγάλοι άδειοι δρόμοι
τα όνειρα της Κυριακής κοστίζουν ακριβά

Κι ενα ξενο τραγουδι που τα σπαει!!! Bohemian Rhapsody-Queen.

Δυστυχως,δεν εχω τους στιχους

"Stairway to heaven"-Led Zeppelin.
Απλα θεϊκο

"Είδα έναν άνδρα να πέφτει"-Τρύπες. Αυτό το τραγούδι μου αρέσει γιατί αναδεικνύει τον κυνισμό της εποχής μας

Είδα έναν άνδρα να πέφτει
είδα έναν άνδρα να πέφτει
...να πέφτει

Είδα έναν άνδρα να πέφτει
είδα έναν άνδρα να πέφτει
...να πέφτει

Είδα έναν άνδρα να πέφτει
όμως δεν πρόλαβα να κάνω ευχή
δεν πρόλαβα να κάνω ευχή

SlfTh3Chl3f έγραψε:

https://www.youtube.com/watch?v=zbs33Wt-N3M

Πολύ ωραίο τραγούδι με φοβερό στίχο

Συμφωνώ!!!

"Άστρα μη με μαλώνετε"-Μανόλης Λιδάκης.Τέλος...

Άστρα μη με μαλώνετε (4)
που τραγουδώ τη νύχτα

Ω, γιατί 'χα πόνο στην καρδιά (2)
γιατί 'χα πόνο στην καρδιά
ψηλό μελαχρινάκι μου
γιατί 'χα πόνο στην καρδιά
και βγήκα και τον είπα
Άστρα μη με μαλώνετε
που τραγουδώ τη νύχτα

Στ' άστρα θα πω τον πόνο μου (4)
απού δεν τον μαρτυρούνε

Ω, απού 'χουνε κι υπομονή (2)
αχ-ή, πώς με κατάντησες
απού 'χουνε κι υπομονή
ώρες με τσ' ώρες και γροικούνε
Στ' άστρα θα πω τον πόνο μου
απού δεν τον μαρτυρούνε

Δεν έτυχε φεγγάρι μου (4)
να 'ρθεις στο χάλι απού 'μαι

Ω, κι έχεις το δίκιο να ρωτάς (2)
αχ-ή, πώς εκατάντησα
έχεις το δίκιο να ρωτάς
γιάηντα στεναχωρούμαι
Δεν έτυχε φεγγάρι μου
να 'ρθεις στο χάλι απού 'μαι

Έχασα την αγάπη μου (4)
κι εσύ ρωτάς φεγγάρι

Ω, για ήντα τσι νύχτες δεν μπορεί (2)
αχ-ή, καημοί και βάσανα
για ήντα τσι νύχτες δεν μπορεί
ο ύπνος να με πάρει
Έχασα την αγάπη μου
κι εσύ ρωτάς φεγγάρι

Black Sabbath ftw ρε!!!Οι τύποι είναι φοβεροί.